ARAF | Yahya Cengiz

Yükseliyorum
Bedenim kalsın.
Çamurdan bir bedene ihtiyacım yok bundan sonrası için.
Yaşanmışlıkların kirlettiği ruhum yükseliyor bedenimden, göğün ardına.
Ruh muydu bedene şekil veren, hapsedilmiş bir bedene benzeyen miydi ruh
İçinizde ki tanrı ruhunu Özgür birakın.
Başardıklarım başaracaklarınızdan çok değil. Bunun adı ölüm değil
Araf!
Yapabileceklerinizin aynası.
Tanrı vareden ise ruhundan olan bizlerde varedebiliriz.
Kapatıyorum gözlerimi ve kesiyor ayaklarımı yerden gözkapaklarım.
Düşündüklerimin içerisindeyim, düşüncelerim sarıyor etrafımı.
Yapamadıklarım nizami bir sıraya giriyor, talaşlı bir kalabalık.
Önce tuvale değiyor bir atın kuyruğu ve at bundan gayet mutlu.
Beyaza renk geliyor, önce güneş doğuyor. Fırça değdikçe doğa varolmaya başlıyor.
Ve bilinçaltınızda ki hazineye gökkuşağı düşüyor.
Yedi gün sürdü bu Araf.
Soğudu yaptıklarım.
Can buldu çamur.
Evet, işim bitti!
Bedenime geri dönüyorum.
Toz bulutu dağılınca cennet için geri döneceğim..